نفهمیدم این که تکنولوژی انقدر پیشرفت کرد و فاصله‌ها در حد یک کلیک شد باعث شد ملت دچار پنیک بشن و تا بیشترین فاصله‌ای که می‌تونن از هم دور شن و در سراسر جهان منتشر شن یا این که ملت شروع کردن مثل مورچه‌هایی که آتیش به لونه‌شون زده باشن از تو لونه فرار کردن و تو بیابون پخش و پلا شدن باعث شد که تکنولوژی انقدر پیشرفت کنه تا بتونن دوباره هم دیگه رو پیدا کنن.
یک زمانی فیلم می‌ساختن که چه طور دو تا دوست، دو تا عاشق یا هر کوفت دیگه‌ای بعد بیست سال هم‌دیگه رو پیدا می‌کنن و مثلا کلی دلشون تالاپ تولوپ می‌کنه اون لحظه‌ای که قراره با هم روبرو بشن و انقدر تصور این لحظه برای بیننده باشکوه بود که خودش به تنهایی کفایت می‌کرد تا فیلم رو به انتها برسونه و دیگه کسی کاری نداشته باشه به اینکه چطور این دو نفر فقط در غربت سال‌هایی بودن که پشت سر جا گذاشته بودن و آرزوی وصالشون، آرزوی وصال خوشبختی گم‌شده‌شون بود و هیچ صنمی با طرف گم‌شده نداشت! و ملاقات چنین دو آدمی هر چیزی از جهت تو ذوق خوردن، نا امیدی و معذب بودن همراه داره به جز شکوه! و هر فیلم و کتابی که غیر از این می‌گه داره دروغ بهتون می‌فروشه. امروز این لحظه‌‌ی وصال واقعا متناسب شده با ناچیز بودنش:
2 matches found! Did you mean...?
