باورم نمی شه که جسد مورچه ی روی میزم واقعا تجزیه شد! کم کم دارم فکر می کنم که واقعا مردنی هم وجود داره!

بعد از خستگی یک خواب 15 ساعته که تو اون همه ی ذرات تنم به سختی مشغول ترمیم این جسم درب و داغونم بودن، در حالی که هنوز دهنم طعم استفراغ میده و قطره قطره ی اسید معدم رو احساس می کنم که روی دیواره ی معده ی خالیم می چکه، بعد از اینکه ساعت ها با کسی حرف نزدم و دارم از صداهای توی مغزم کر می شم همینطور بی حرکت روی صندلی افتادم و با خون روی دستم که با خورده شیشه های زیر سیگاری بریدمش بازی می کنم. از اینکه مزه مزش کنم و به لباسم بمالمش لذت می برم. از اینکه تصور می کنم که این خون توست و من تو رو کشتم حسابی کیف می کنم.

در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته و در انزوا می خورد و می تراشد.

***

آیا من موجود مشخص و مجزا هستم؟ نمی دانم؛ ولی حالا که در آینه نگاه کردم، خودم را نشناختم. نه، آن «منٍ» سابق مرده است، تجزیه شده، ولی هیچ سد و مانعی بین ما وجود ندارد.

بوف کور

دست هایم را در باغچه می کارم

سبز خواهم شد

می دانم می دانم

When it comes to sleep!

و همه ی ساعت هایم ناگهان ازکار افتادند. تنها، در سکوت مطلق ایستاده ام و برای فرار از این سکوت کر کننده پیوسته حرف می زنم ، در حالی که زمان از حرکت باز ایستاده است و از شنیدن صدای لاینقطع خود دچار تهوع شده ام. دستهایم را از روی گوشهایم بر می دارم تا بر دهان خود بگذارم شاید بتوانم این صدای آزاردهنده را خفه کنم.