برای به خاطر سپردن مسیر به منظور بازگشت - چنانچه بازگشتی در کار باشد - یادآوری تک تک جزئیات مسیر غیر ممکن است. باید نشان هایی در طول مسیر پیدا کنیم. برای بازگشت به خاطرات یادآوری تک تک اکنون ها بیشتر به نفرین می ماند. باید به همان نشان ها قناعت کنیم. اما آنچه در ذهن می گذرد عاری از شکل، رنگ و اندازه است. هیچ لحظه ای بر لحظه ی دیگر برتری ندارد. مبدا و مقصد وجود خارجی ندارند. برجستگی لحظات ساخته و پرداخته ی ذهن ماست. نحوه ی انتخاب این نشان هاست که وجه تمایز بین انسان ها را ناشی می شود. تو کدام اکنون را به برای نشان انتخاب می کنی؟
کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شودو انسان با نخستین درد
- من با نخستین نگاه تو آغاز شدم.
