حق تقدم با عابر پیاده ی در حال عبور از خط کشی است.
حق تقدم با عابر پیاده ی در حال عبور از خط کشی است.
این جمله ای است که با خود تکرار می کنم روبروی خط کشی عابر پیاده ی یک خیابان یک طرفه ی بسیار عریض. در فاصله ی یک کیلومتری چراغ راهنما یعنی درست جایی که رانندگان همیشه عصبانی تهران، خوشحال از پایان انتظار صد ثانیه ای بی انتها در حال پرکشیدن هستند.
عابر پیاده ی کنار خیابان بدون خط کشی برای رانندگان تهرانی همیشه علامت احتیاط است. خطر بلقوه ی پرش به وسط خیابان و یا ترمز ناگهانی مسافرکش جلویی. باید پا را از روی پدال گاز برداشت و محض اطمینان بالای ترمز نگاه داشت. اما خط کشی عابر پیاده؟ جای نگرانی ندارد. تبدیل به نویز تصویر می شود و با پردازش اولیه تصویر حذف می شود. عابر پیاده ی در حال عبور از آن؟ توهم است!
خط کشی را رها می کنم و در طول خیابان به راه رفتن ادامه می دهم تا در فاصله ی مناسب از خط کشی دوباره به علامت احتیاط تبدیل شوم.
